زباله های الکترونیکی

توسعه صنعت الكترونيك كيفيت زندگي را تا حد زيادي بهبود داده است، اما به علت نرخ بالاي رشد روزافزون اين صنعت و از طرفي كاهش عمر مفيد قطعات الكترونيكي (به دليل ظهور فناوريهاي نوين) ضايعات ناشي از از رده خارج شدن تجهيزات الكترونيكي روز به روز در حال افزايش است .در همين رابطه مهمترين مساله تاثير اين زباله ها بر سلامت انسان و محيط زيست به دليل وجود عناصر و مواد سمي مانند سرب، كادميم و جيوه است.

زباله الکترونیکی ( e-waste) 

به دستگاه های الکترونیکی مصرف شده و قطعات آنان همچون تلفن ها و کامپیوترها، لوح فشرده و…  که حاوی فلزات خطرناکی مانند سرب، کادمیوم و جیوه هستند گفته می­شود، که در صورت رهاسازی در طبیعت پس از پایان عمر مفید و عدم بازیافت صحیح، آلوده کننده خطرناک محیط زیست به شمار می­روند. در حال حاضر در برخي از كشورهاي پيشرفته، زباله­هاي الكترونيكي بزرگترين منبع فلزات سنگين در زباله هاي جامد شهري محسوب می­شوند. لذا بازيافت زباله هاي الكترونيكي براي كشورها به يك ضرورت تبديل شده است. از طرف ديگر بازيافت اين زباله­ها باعث صرفه جويي در مصرف منابع طبيعي از طريق بازيابي عناصر كارآمد مانند مس، آهن، آلومينيوم، طلا، نقره و … مي شود.

در جهان ساليانه بين 20 تا 50 ميليون تن زباله الكترونيكي توليد می­شود، مسلم است كه ايران نيز به عنوان يك كشور در حال توسعه از اين معضل مصون نيست. طبق آماري كه در روزنامه­هاي داخلي منتشر شده است، در ايران حدود 4 ميليون رايانه و 18 ميليون تلويزيون و هزاران وسيله الكترونيكي ديگر تا بحال از گردش خارج شده است. اگر بخواهيم به همين گونه ديگر وسايل الكترونيكي را اضافه كنيم، انبوهي از زباله­هاي الكترونيكي خواهيم داشت كه تا كنون راهكاري براي مديريت و بازيافت آنها در كشور ارائه نشده است و اين مشكل روز به روز بزرگ و بزرگتر مي­شود.

مديريت زباله­هاي الكتريكي، به روشهاي مختلف دفع لوازم الكتريكي و الكترونيكي از كار افتاده و از رده خارج (كه تاثير زيادي بر سلامت انسان و محيط زيست دارند)  مي­پردازد. اين فرايند مي­تواند به فناوري­هاي مدرن كه منطبق با استانداردهاي سلامت انسان و محيط زيست هستند و فناوري ها پرخطر كه سلامت انسان و محيط زيست را به خطر مي­اندازند (و اغلب در كشورهايي كه استانداردهاي صريحي وجود ندارد، استفاده مي­شود) تقسيم شود.

مهزاد صنعت بهروز در این زمینه فعالیت دارد.